سلجوقی شهبازی، سرپرست گروه موسیقی آسیق ایران گفت: از نظر علمی، دست نوشته ها و کتیبه هایی به قلم اساتید و پژوهشگران حوزه موسیقی آسیق وجود دارد که تاریخ 7500 ساله آن را در بر می گیرد.
حدود 535 سال پیش، در زمان شاه اسماعیل صفوی، وزیر وی که خود از اشقیان بود، تحولی بدیع در ساختار قپوز (ساز اصلی اشق) ایجاد کرد و در همان زمان نام آن را به “” تغییر داد. ساز عشق”. . این ساز در اندازه های مختلف و با تعداد سیم های مختلف موجود است.
وی در خصوص علاقه خود به این سبک موسیقی افزود: به یاد دارم در 6 یا 7 سالگی زمانی که برای اولین بار صدای ساز قپوز را شنیدم و آن را لمس کردم، علاقه زیادی به آن داشتم. از ۱۲ سالگی به طور رسمی بازیگری را شروع کردم و از ۲۲ سالگی عاشقی را به عنوان کار اصلی خود انتخاب کردم.
شهبازی ادامه داد: موسیقی عاشیق مکتبی کامل است مثل دریای پهناور که ادبیات سنگین خودش را دارد. به خاطر همین گستردگی و غنا است که هنوز بخشهایی از این موسیقی برای مردم ناشناخته است. خانه عشاق اولین بار در اکتبر 2014 تاسیس شد و برگزارکننده 8 جشنواره بین المللی بوده است که در هر جشنواره بین 300 تا 350 عاشق از نقاط مختلف جهان حضور داشتند. هر کدام از این جشنواره ها کتابچه مخصوص به خود را با برنامه اجرا و اسامی هنرمندان مورد علاقه دارند که امروز تصمیم گرفتم تعدادی از آنها را با خود بیاورم.
وی تصریح کرد: پایه های موسیقی آشیک در آذربایجان غربی و شرقی است. با این حال می‌توان استان‌هایی مانند اردبیل، زنجان، قزوین، گلستان یا شیراز را از دیگر مناطق عاشق موسیقی عاشیق نام برد. موسیقی آشوک شامل چهار مکتب است که هر کدام گویش های خاص خود را دارند. تنوع مناطق عاشیق از ایران فراتر رفته و به 12 کشور دیگر از جمله ترکیه، ازبکستان، ترکمنستان، داغستان و آذربایجان رسیده است که گاه سبک آن در داخل ایران بسیار نزدیک به عاشیق است.
وی افزود: حدود 118 داستان عاشیق وجود دارد که سه تای آنها را می توان کلاسیک عاشیق نامید و همگی حول محور راه خدا می چرخد. این موسیقی فوق العاده غنی است و بقای آن در کشور در خطر است و ما نیاز به حمایت بیشتر دولت داریم.